Over zand en diepgravers

De put vergeet zijn diepte niet, hij tracht zijn vorm te meten aan de wolken, de kathedralen die hij boven zich uit waarneemt. Hij blijft zijn eigen volle leegte (een ongelukkige paradox: saaie steriele woorden maar dichter bij de juistheid kom ik voorlopig nog niet)

In zijn leegte beweegt de materie traag en snel. Mijn ziel zuipt grond. De sterke drang naar een concrete handeling.

Anish Kapoor graaft een gele put in de gele kleur. "Colour is stuff."zegt hij. Een binnenstebuiten gekeerde zon. Hij schiet dieprode vlekken tegen de muur- dwars door het kader heen (Lucio Fontana 'Manifiësto blanco') De hardnekkige poëzie, de ontploffing van het schone ontkent zijn leegte niet. 'I have nothing to say but I am saying it' zegt John Cage.

De nood kraakt mijn hersenpan open. de kronkels vinden een lijn, schemerig doeltreffend. Een rechte zeelijn- onbestaand door de constante golven- onbestaand en toch zichtbaar. de rechtlijnigheid: een vereenvoudiging mogelijk door een gegronde afstand. De ander die mij ziet als de lichamelijke vorm, mijn gekleurde lijf, zo kan ik mijzelf nooit zien, ik heb niet het fysieke vermogen om afstand te kunnen nemen van mijn lichaam ( mijn veranderlijke vorm) Ik zoek afstand in mijn spiegelbeeld, ik zoek afstand in mijn werk: hoe beweeg ik eigenlijk? Ik wil mijn noden zien, los van mijzelf, autonoom in een white cube of een brak pand maar dan steek ik mijn werk achter de steriliteit van glas. 

"Colour is stuff"

Movement is stuff 

Ik ben Christine en ik heb veel zin.