ander, wordt mijn hemel

Ik laat me achter
in de vrouwen die hij bemint.
een moeder, hemelwezen.
ik spat uiteen in zijn visioen,
het is een oude gewoonte.

ik, de verroeste, geknoeste, gehangene.
degene die verlangens verzamelt als een sluwe bedelaar, 
die reist in andermans ogen
om zichzelf te doden.

zo verleidelijk om te verzakken, als ik dat zou kunnen, 
de man spreekt met mijn dromen!

ikzelf versluier wat me te machtig lijkt in hem, 
de koning, groots, waardig.
er is tumult in het rijk.
er komen valse sjamanen en 
gedrogeerde schonen.

ik spalk mijzelf bijeen in de driehoek van het oude dak.
nomade in een huis van generaties steen,
waarvan een ontspoorde zoon
als een wees op de ramen bonkt, een rouwende klopgeest.
boos. machteloos.

het is wat het is, het is zo... dit spel is nog pikzwart.
levend wil ik haar terrein zien oplichten,
de spelers herkennen aan de stemming van hun handen.

een vijver vol stedelijke onschuld blust mij vandaag onpartijdig, gul.
ik kies: een doopsel, een zegen.

later wil ik aan de vissen kunnen vertellen
over een wezen dat van zichzelf, daarginds op aarde,
een absoluut feest had gemaakt.

Reacties

Populaire posts